تاتوره (Datura stramonium L) یا داتوره، گیاهی است یک‌ساله به ارتفاع ۲۰۰ _ ۵۰ سانتی متر، از تیره سیب‌زمینی.

جزو گیاهان داروئی محسوب می‌شود.از این گیاه ماده آتروپین بدست می‌آید که خاصیت ضدسم دارد.خود این گیاه سمی می‌باشد.آب موجود در آوندهای این گیاه اگر در چشم ریخته شود باعث باز ماندن مردمک چشم می‌شود.اگر جوشانده این گیاه به کسی خورانده شود، اعصاب ارادی انسان برای مدتی غیر ارادی می‌شود.ومصرف جوشانده این گیاه به مقدار زیاد باعث مرگ می‌شود.

معرفی گیاه

تاتوره یک گیاه علفی یکساله‌است که از خرداد تا مهر گل می‌دهد و به احتمال زیاد بومی شمال شرقی آمریکای شمالی می‌باشد و از آنجا به دیگر مناطق آمریکا, اروپا و سایر مناطق دنیا وارد شده‌است. تاتوره در زمینهای بایر, کنار جاده و نزدیک مناطق مسکونی در ارتفاعات کم تا نسبتاً زیاد در بیشتر مناطق معتدله و نیمه حاره نیمکره شمالی یافت می‌شود. امروزه این گیاه در تمام کشورهای دنیا یافت می‌شود. بیشتر داروی خام در برگهای گیاهان گلدار و بندرت دربذور رسیده وجود دارد. برگها را در سایه یا در گرمای مصنوعی حدود ۵۰ درجه سانتی گراد خشک می‌کنند. دارو طعم تلخ و شوری دارد. با توجه به اینکه گیاه شدیدا سمی است دقت زیادی هنگام جمع آوری باید صورت گیرد . برگها حاوی الکالوئیدهای تروپان سمی به مقادیر ۵/۰ درصد بوده و علاوه بر آن بذور حاوی حدود ۲۰ درصد روغن می‌باشند. عمل الکالوئیدهای تروپان و موارد استفاده آن همانند بذر البنج و بلادون می‌باشد.دارو بعضی اوقات در سیگارهای ضد تنگی نفس استفاده می‌شود. تاتوره معمولاً بصورت وحشی جمع آوری می‌شود. انواع زراعی آنهایی هستند که برای تهیه دارو استفاده می‌شوند بخصوص گونه‌هایی که غنی از اسکوپولامین می‌باشند مانند Datura innoxia (مناطق حاره‌ای آمریکا) D.metel (مناطق حاره و نیمه حاره آسیا و آفریقا) یا ارقامی از D.Stramonium بخصوص آنهایی که کپسول‌های بدون برآمدگی و محتوای بیشتر آلکالوئید هستند. این گیاه از نیمه دوم قرن شانزدهم در اسپانیا شناخته شده بود و به دیگر کشورها به‌عنوان یک گیاه زینتی وارد شد. یک قرن بعد از این وضعیت خارج شد و به‌عنوان یک گیاه وحشی مستقر گردید. بازگشت به صفحه خواص دارویی گیاهان

۲ تاتوره DATURA STRAMONIUM: نام داتورا (DATURA) که به زبان لاتین به این نبات داده شده مشتق از نام فارسی تاتوره‌است زیرا این نبات اصلاً ً بومی ایران بوده به نام‌های تاتوله، جوزماش، نبات اهریمنی، علف شیطان و غیره نیز نامیده می‌شود. دسقوریدس و تئوفر است دو تن از علمای قرن اول و دوم یونان این گیاه را جزو نباتات سمی نام برده‌اند. در قدیم این گیاه در داروسازی مصارف زیاد داشته و در طب انسانی و دامپزشکی به کار می‌رفته‌است تاتوره به طور وحشی در زمین‌های لم یزرع و کنار جاده‌ها می‌روید.این نبات بومی مشرق زمین بوده منشاء اصلی آن کناره بحر خزر است، در اواسط قرون وسطی به تمام اروپا و بعد به آمریکا و نقاط دیگر برده شده‌است و در اکثر ممالک دنیا به مقدار فراوان وجود دارد تاتوره درخچه ایست یک ساله با ساقه‌ای بی کرک و منشعب به طول ۴۰ سانتی متر تا ۲ متر استوانه شکل وبه رنگ سبز، قطر ساقه اصلی نسبت به رشد گیاه به ۱-۲ سانتی متر می‌رسد. برگ‌های این گیاه معمولاًمتناوب بوده صفحه آنها پهن و بیضی نوک تیز و یا منظم و مدور است طول برگ‌ها ۱۰-۱۲ و عرض شان ۶-۸ سانتی متر است اگر کمی از برگ تازه تاتوره را در دست له نمائید بویی تهوع آور وغیر مطبوع از آن متصاعد می‌گردد. ولی برگ خشک شده بوی خیلی کمتری دارد برگ‌ها گس، قی آور و دانه کمی تلخ است گل‌های تاتوره شبیه شیپور و تک تک می‌باشد و در گل بیش از یک یا دو روز دوام ندارد. دانه‌های تاتوره شبیه دانه‌های سماق و شکل شان قلوه‌ای و در دو سطح جانبی صاف و هموار و در سطح زیری و روئی زگیل دار است. رنگ این دانه‌ها سیاه مایل به قهوه‌ای است و بزرگی آنها ۴-۵ میلی لیتر است میوه آن بیضی شکل خاردار و کپسول است که با چهار شکاف باز می‌شود. ماده سمی این گیاه ماده «داتورین» است. داتورین از سه آلکالوئید آتروپین، هیوسیامین و اسکوپولامین تشکیل یافته‌است. این آلکالوئیدها در نبات به حالت ترکیب با اسید مالیک، اسید اتروپیم و اسید داتوریک وجود دارد که در بین آنها مقدار آلکالوئید هیوسیامین از سایرین بیشتر است. SINGH & VASHISHTA (۱۹۷۷) اظهار می‌دارند تاتوره بوته‌ای است که در ساحل نهرها می‌روید و دارای یک نوع آلکالوئید است که باعث مسمومیت اعصاب شده و در صورتی که خورده شود باعث نفخ، بی قراری، فلج و کوری مطلق و مرگ سریع شتر خواهد شد. درمان : برای نجات مسموم بایستی سم وارد شده به معده را با استفاده از داروی قی آور خارج نمود، زیرا حالت استفراغ غالباً خود به خود ایجاد نمی‌شود و معمولاً ً از ضد سم هائی نظیر مورفین یا پیلوکارپین استفاده می‌شود خوراندن قهوه غلیظ ومحرک‌های مختلف و غیره مفید است. تصویر شماره (۲) - تصویرگیاه تاتوره

تاریخچه

طبق برخی از داستان‌ها کاهنهٔ بزرگ معبد آپولو ، پیشگوئیهای خود را بعد از استنشاق دود تاتوره، بر زبان آورده‌است. گیاه اثر قوی افیونی و مخدر دارد و توهم و دوبینی از نتایج آنست. سرخ‌پوستان بومی جنوب غربی آمریکا ، تاتوره را در تشریفات مذهبی مخصوص سن بلوغ و دیگر مراسم خاص خود به کار می‌برده‌اند. ساکنان اولیه آمریکا تاتوره را گیاه خطرناک می‌شناخته‌اند و به آن سبب دیوانه یا سیب شیطان نام داده بودند. مردم حتی از کاشتن تاتوره در باغچه و مزارع خود نیز خودداری می‌کرده‌اند. تاتوره یک گیاه سمی است که اثر افیونی بسیار قوی دارد و شبیه بلادون است و مانند بلادون دارای ارزش دارویی و پزشکی نیز هستند؛ مشروط به آنکه به مقدار دقیق و حساب

زیستگاه طبیعی

گیاه بومی اروپا و غرب آسیاست. در خاکهای حاصلخیز و مرطوب و خاکهای شن دار و اغلب در گودالهای، کنار نهرها، حوضچه‌ها و استخرها می‌روید.

مشخصات ظاهری

پونه معطر متعلق به خانوادهٔ نعناع و به شکل بوته‌های کوتاهی در روی زمین می‌روید و ساقه مستقیم آن تا ۳۰ سانتیمتر هم رشد می‌کند. ساقهٔ شاخه دار و چهار بر آن دارای برگهای تخم مرغی شکل است که با کرک کم پشتی پوشیده شده‌اند و به رنگ سبز مایل به خاکستری هستند. لبه‌های برگها دندانه دار و یا به شکل حلوزونهای دو کپه‌ای می‌باشند. پونه بوی تندی شبیه نعناع از خود متصاعد میسازد. در اواخر تابستان، گلهای دو لبه‌ای آبی رنگ مایل به بنفش در محور برگها شکوفه می‌کنند و تشکیل حفه‌های گل فشرده‌ای را می‌دهند. ۴ یافته‌های محققان ایرانی نشان داد: عصاره بذر گیاه «تاتوره» قادر است درد حاد افزایش یافته به وسیله دیابت را به میزان معنی‌داری کاهش دهد.

با بررسی اثر ضد دردی عصاره الکلی بذر گیاه تاتوره در موش‌های صحرایی نر دیابتی ناشی از تزریق «استرپتوزوتوسین» انجام شده، واکنش به درد حاد و مزمن ناشی از صحفه داغ و فرمالین به دنبال مصرف «استرتپوزوسین» و دیابتی شدن موش‌های صحرایی به میزان معنی‌داری افزایش پیدا می‌کند.

همچنین عصاره الکلی بذر گیاه تاتوره در دوزهای بالای mg/kg/BW ۵۰ توانایی کاهش درد افزایش یافته در آزمون‌های صفحه داغ و فرمالین (به ویژه در ۱۰ دقیقه بعد از تزریق فرمالین) را داراست، اما عصاره گیاه در این دوز و بالاتر بر هیپر آلژزیای مزمن ناشی از تزریق فرمالین اثر معنی‌داری ندارد.

دیابت و به ویژه عوارض ناشی از آن که به عنوان یکی از شایع‌ترین بیماری‌ها که در سنین متفاوت و با علل مختلف بروز می‌کند، افراد درگیر را با مشکلات فراوان روبرو کرده‌است.

از جمله مهم‌ترین این عوارض افزایش حساسیت به عوامل دردزا (هیپرالژزی) و در بعضی موارد افزایش آستانه درد (آلودینیای ناشی از نور و پاتی) را می‌توان نام برد.

با توجه به آثار سوء و عوارض جانبی داروهای شیمیایی بر بدن بیماران، در دهه‌های اخیر استفاده از طب سنتی به خصوص گیاه درمانی بیشتر مد نظر محققان قرار گرفته‌است.

گیاه تاتوره.Datura stramonium L از گیاهان طبی است که در ایران به عنوان داروی ضد درد خوبی معرفی شده‌است، اما مشخص شده مصرف بی‌رویه این گیاه (در انسان به شکل سیگار) موجب بروز عوارضی مثل افزایش فعالیت ترشحی و حرکت دستگاه گوارشی می‌شود.

بررسی‌های انجام شده به وسیله محققان نشان داده‌است که این گیاه حاوی الکالوییدهای متعدد تقلید کننده سیستم پاراسمپاتیک است.

ترکیبات الکالوییدی مانند آگونیست‌های موسکارینی دارای اثرات ضد دردری قوی هستند، با توجه به این که گیاه تاتوره غنی از این ترکیبات می‌باشد، بنابراین احتمال دارد که این گیاه به خصوص بذر آن که منبع سرشاری از این ترکیبات است، بتواند اثرات ضد هیپرآلژزی از خود نشان دهد

هندوانه ابوجهل میوه‌ای تلخ‌مزه است از راسته کدوئی‌ها (Cucurbitales) از تیره کدو (Cucurbitaceae)، از سرده سیترولوس (Citrullus). نام علمی آن Citrullus colocynthis نام‌های دیگر فارسی آن عبارت است از حنظل، کدوی تلخ و سیب تلخ.

گمان می‌رود عصاره کوکوربیتاسین آن خواص درمانی داشته باشد. مصرف آن برای بیماران دیابتی توصیه شده‌است

سیب زمینی با نام علمی Solanum tuberosum l.  گیاهی است یکساله از تیره گوجه فرنگی (Solanaceae) که برای استفاده از غده زیر زمینی آن کشت می گردد.

گلهای سفید قرمز یا ارغوانی سیب زمینی با دمگلهای بلند بطور متراکمی در انتهای ساقه و با گل آذین گرزن دیده می شود.طول دوره رشد آن 3 الی 6 ماه است.ارتفاع بوته علفی ولی ایستاده سیب زمینی به 60 تا 150 سانتی متر میرسد.مشخصه سیب زمینی وجود ساقه های خزنده زیر زمینی به طول 5 تا 45 سانتیمتر است که از گره های پایینی و زیر خاک ساقه های هوایی منشاء می گیرد.این ساقه های خزنده زیر زمینی دارای برگهای کوچک فلسی شکل است و چنانچه در معرض نور قرار گیرد به ساقه های هوایی تبدیل می شود.راس هر ساقه  خزنده زیر زمینی متورم گشته و به غده سیب  زمینی تبدیل میگردد.

از بذر سیب زمینی در زراعت استفاده نمی شود بلکه از غده سیب زمینی برای تکثیر استفاده بعمل می آید.

بوته ای که از غده سیب زمینی بوجود می آید دارای ریشه ای افشان و نابجا است که ممکن است تا عمق بیش از یک متر در خاک نفوذ کند.

هورمون لازم برای تحریک و شروع غده بندی در برگها و تحت تاثیر روز های کوتاه تولید می شود.سیب زمینی از نظر گلدهی بلند روز و از نظر غده بندی کوتاه روز است.دیمکاری آن چندان موفقیت آمیز نخواهد بود.سیب زمینی به خشکی و شوری خاک حساس است.

از بیماریهای مهم سیب زمینی در ایران میتوان به بیماری مرگ ریشه-پوسیدگی خشک-بوته میری-سفیدک داخلی و ویروسی سیب زمینی اشاره نمود.

مهمترین راه مبارزه با بیماری های ویروسی استفاده از غدد عاری از ویروس جهت کاشت و کنترل حشرات ناقل ویروس مانند شته سبز هلو میباشد.

از نظر حصول حداکثر حداکثر عملکرد بهتر است هنگامی برداشت شود که 25 الی 50 در صد برگ ها زرد باشد.

یک غده  کامل سیب زمینی بطور میانگین دارای 79 درصد آب -1درصد املاح-2 در صد پروتیین-0/1 درصد چربی- 0/6 درصد فیبر و حدود 17 درصد کربوهیدرات است.

تنباكوي هندي
نام علمي:Lobelia erinus
نام تيره:Campanulaceae
نوع گياه: علفي يكساله و دائمي
اندازه گياه: ارتفاع گياه حدود 15-30 سانتي متر است.
جنبه زينتي: گل هاي سه لبه به رنگ هاي سفيد، آبي و بنفش
زمان ظهور جنبه زينتي: گلدهي از اواسط تابستان آغاز شده و تا اواخر پاييز ادامه مي يابد.
نيازهاي اكولوژيكي: اين گياه نسبت به خاك هاي مختلف بي تفاوت بوده و در اين مورد حساسيت خاصي ندارد. در مكان هاي آفتابي، نيمه سايه و سايه به خوبي رشد مي كند. البته بايد در نظر داشت كه از كاشت اين گياه در مكان هايي كه در معرض بادهاي شديد قرار دارد، خود داري نمود. اين گياه نياز به آبياري منظم دارد.
ازدياد: براي تكثير اين گياه بذور را در بهار در شاسي سرد كاشته و بعد از دو سه برگه شدن گياه آن را به محل اصلي منتقل مي كنند. البته كاشت بذر در يك بستر گرم در هواي آزاد پس از يخبندان بهاره هم ميسر است. روش ديگر ازدياد اين گياه تهيه قلمه از ساقه در اواخر بهار از ارقام چند ساله است. لازم به ذكر است كه گياهاني كه از آنها قلمه تهيه مي شود بايد زمستان را در گلخانه سپري كنند.
كاربرد: از اين گياه در تزئين حاشيه ها، بالكن ها، تراس ها استفاده شده است و به عنوان گياه آويزي نيز كاربرد دارد.
توضيحات: ساقه هاي اين گياه خزنده است. در مناطق خشك و مركزي ايران اين گياه در تابستان افت گلدهي دارد لذا با كاشت بذر در شاسي در زمستان دوره گلدهي آن را مي توان تغييرداد

تاج ریزی

تاجریزی ، نامی که در فارسی به چندین نوع /گونه از جنس . L Solanum ( سُلانُم ) به سبب بعض شباهتهای ریخت شناختی و شاید بعض خواص دارویی مشترک آنها داده شده است ، بویژه . L S. nigrum و «جور» هایی (؟) از آن ، Willd. S. persicum ، Moench S. alatum و . L S. dulcamara ، که گیاهانی علفی یکساله یا پایا از تیرة بادنجانیان اند.
گونه ها.
الف ) S. nigrum (لفظاً، «سلانم /تاجریزیِ سیاه » )، گیاهی یکساله ، به بلندی حدود 15ـ50 سانتیمتر یا بیشتر؛ دارای ساقه ای پُرشاخه ، برگهای سبز تیرة بیضوی و دندانه دار، تلخ مزه ؛ گُلهای آن کوچک و سفید (یا اندکی بنفش )، و میوه های آن سِتِة گِرد، به قطر 8 ـ10 میلیمتر، سبز، که پس از رسیدن سیاهِ برّاق می شوند. همة گیاه ، به سبب وجودِ اندکی قلیاسانِ سلانین در آن ، دارای کُنشِ ضعیفِ تنویم ، تخدیر و تسکین درد، که در رویشگاههای گرم بیشتر است و، هرچه بیشتر به سوی شمال می رویم ، کاهش می یابد، چندان که گیاهْ خوراکی می گردد (دوبوئینی ، ص 168؛ برای ریخت شناسی مفصّل آن به فارسی رجوع کنید به زرگری ، ج 3، ص 610ـ612 ؛ و بسی دقیقتر به لاتینی رجوع کنید به شونبک ـ تمسی ، ص 7 ).

گسترش جغرافیایی آن در همة جهان بجز مناطق قطبی و استوایی است . در منطقة گیاهْ جغرافیاییِ ایران (به معنای وسیعتر این جاینام ) : ایران (نواحی گرگان ، بندر گَز، مازندران ، گیلان ، آذربایجان غربی ، فارس )، کردستان عراق ، ترکمنستان ، افغانستان و غربِ پاکستان (برای تفصیل این پراکنش در نواحی مزبور رجوع کنید به شونبک ـ تمسی ، ص 7 8).

ب ) S. dulcamara ( لفظاً، «سلانمِ تلخ و شیرین » ؛ نام علمی جدیدتر آن : Pojark. S. Asiae-mediae ، لفظاً ، «تاجریزی آسیای میانه ») ، «تاجریزی پیچ ». گیاه پایا، بالارونده (قس نام فرانسوی آن )، به درازای 1ـ2 متر، دارای گلهای کبود ـ بنفش و سته هایی به قطر 5ـ 8 میلیمتر، که پس از رسیدن ، سرخ می شوند. پراکنش : شرق ایران (خراسان )، افغانستان (نواحی مختلف )، آسیای مرکزی (ازبکستان ، قرقیزستان ، پامیر ـ آلاج ، تی ین شان ؛ شونبک ـ تمسی ، ص 16). گذشته از اینها، صَفی زاده (ص 67) آن را با نام رزله پیچ از کردستان و پارسا (ج 8، ص 181ـ 182) با نام علمیِ persicum var. S. dulcamara ] کذا [ و نام محلی تَلخِه از ناحیه ای در لاهیجان (گیلان ) گزارش کرده اند.

ج ) S. persicum (لفظاً، «تاجریزی ایرانی »؛ از مترادفهای آن : O. Kuntze persicum L. var. S. dulcamara ). گیاه پایا، بالارونده ، بسیار پرشاخه ، هر شاخه به درازای حدود 2 متر؛ گُل آذین دیهیمی شکلِ آن متشکل از 12ـ16 گل ، هریک به درازای 7ـ15 میلیمتر؛ دارای سته های سرخ به قطر 6ـ10 میلیمتر (برای ریخت شناسی کامل آن رجوع کنید به شونبک ـ تمسی ، ص 13ـ14). پراکنش عمومی این نوع : آناطولی ، تالش ، عراق ، ایران ، ترکمنستان ، قفقاز

گیاه تاج ریزی پیچ

• گیاه تاج ریزی پیچ
• شناسنامه
• شرح گیاه
• زمان گلدهی
• تکثیر